सत्यदर्शन

सत्यदर्शन

भय कोठून दाटून आले

वास्तव अनपेक्षीत होते

सत्याचे ते निष्‍ठूर दर्शन

माझे काळीज जाळीत होते



संकटांचे भीषण पर्वत

खदाखदा ते हासत होते

मना ज्यांचाच विश्वास होता

आज ते गळा कापत होते

मन माझे अगतिकतेने

केविलवाणे ते झाले होते

धाव धाव रे जगदाधीशा

तुज वाचून नच कोण ते

                                      - समीर पु. नाईक

आठव....................................................

आठव.....................................................
सखे तुझी सय येते

माझे मन पिसे होते

आता फक्त स्वप्नात भेटतोय

मनसोक्त गप्पा मारतोय

तुझं लाजणं,खळखळून हसणं

तुझं दिसणं,तुझं बोलणं

तुझा आठव जरा जास्त होतोय !



तुझं गाणं,तुझा स्वर

जसा साक्षात ईश्वर

तू डोळे मिटून गाते आहेस

मी नि:शब्दसा तुला पाहतोय

तू गाण्यात , मी तुझ्यात

आपण दोघेही हरवलेले

तुझा आठव जरा जास्त होतोय !



तू गेलीस , अशी दूर

कळेना कोणता कसूर

व्यक्त होणे राहून गेले

नंतर बघूया ,पडले अंतर

बोलायचीस पण, फक्त प्रश्नांच्या उत्तरात

रिक्त एकाकी मी आता
तुझा आठव जरा जास्त होतोय !

                                         - समीर पु.नाईक

हे ईश्वरा !

 हे ईश्वरा !







भासांचा आभास तू


श्वासांचा निश्वास तू


स्वप्नांचा ध्यास तू


ह्र्दयाची आस तू


                               सर्वव्यापी हरिहरा !






वार्‍याची झूळूक तू


भास्कराचे तेज तू


सागराची गाज तू


क्षितीजाच्या पार तू


                              अनादी परमेश्वरा !






भावनेचे मूळ तू


विचारांचे सूत्र तू


अक्षराचा आकार तू


वाक्याचा अर्थ तू


                            आद्‍यशब्द सर्वेश्वरा !






लय , सूर , ताल तू


वेणूनाद छान तू


पक्ष्यांची तान तू


संगीताचे कान तू


                           नादब्रम्ह सुरेश्वरा !






धर्माचे सत्व तू


तत्‍वाचा आधार तू


कर्माचे अस्तित्व तू


श्रद्धेचा निदिध्यास तू


                                करूणाघन शंकरा !






कण कण सृष्‍टी तू


अदॄश्य आणि प्रकट तू


अंतरात सुक्ष्म तू


विश्वरूप सर्व तू


                               एकमात्र ईश्वरा !

                             - समीर पु. नाईक

...........................तो !

...........................तो !


तो अशाच एका वाटेवरती चालत होता ,अंधारलेल्या !

सोसत होता त्रास किती ,

टोचणार्‍या काट्यांचा,बोचणार्‍या वार्‍यांचा,

खोचक शेर्‍यांचा,तीक्ष्ण टोमण्यांचा,न दिसणार्‍या खड्ड्यांचा,

कुठूनतरी झालेल्या दगडांच्या मार्‍याचा.

कितीदा तरी तो पडला , गुडघे फुटले,

टाचेवरच्या भेगा अधिक गडद झाल्या,रक्ताळल्या ,

तरीही तो न थांबता अखंड चालत होता !

क्वचीत कौतूकही वाट्याला आले,तो फुशारून गेला नाही

सहानूभूती व्यक्‍त करणारे भरपूर ,तो ती गोंजारत बसला नाही

त्याची नजर थेट समोर होती ,

प्रलोभनांकडे तर त्याने ढूंकूनही पाहीले नाही

त्याच्या अपेक्षा कधी जन्मल्याच नाही,

इतरांच्या अपेक्षा पूर्ण करण्यासाठी तो धडपडत होता सतत !

चालतांना इतरांना सोबत घेण्याचा त्याने प्रयत्‍न करून पाहीला,

त्याला थोडं उशीरा लक्षात आलं,प्रत्येकाची वाट वेगळी आहे,

शक्य त्याला मदत करत चालत राहीला,तीव्र अंधारात

कारण ती वाट होती त्याच्या ध्येयाकडे जाणारी ,

त्याच्या आयुष्याला अर्थ देणारी !

एक दिवस तो त्या वाटेच्या टोकाला पोहोचला,

त्याच्या कष्टांचे सार्थक झाले, त्याचे ध्येय साध्य झाले

तो तिथेच थांबला पूर्ण विचार करून ,

जिथून त्याने प्रवास केला तिकडे तोंड करून

आणि ती अंधारी वाट अचानक उजळून गेली

कारण त्याच्या नंतर येणार्‍यांसाठी तो प्रकाश झाला होता !

                                                                   - समीर पु. नाईक

! चारोळ्या !

चारोळ्या


१]
गर्दीतच यायचं असतं


लक्ष वेधून घ्यायचं असतं

तुझं सगळं असंच असतं

जगाला काय कळत नसतं



२]
प्रेमाने भरल्या बाता

प्रेमाच्या पाऊलवाटा

प्रेमातच रूतला काटा

तरीही प्रेमची करावे

                         - समीर पु. नाईक