तो प्रीतीने व्याकूळलेला , सजण माझा वेडापीर
वियोग-क्षण ठेवीत दूर , करतसे मला उशीर
जाऊ दे सजणा मजला , तुला आहे माझी आण
झाली रात्र किर्र अंधारी , तू असू दे थोडी जाण
लावून मला हुरहूर , तो असा अधिर अधिर
नकळत रात्र सुध्दा , किती होई मदिर मदिर
माझी न राहीली मी रे , मी केवळ रोमांचित
अशा वेळी सखया माझ्या , सावरला का अवचित ?
सौजन्याचा पुतळा आता , पण नंतर का हा वेश
चेतवून आधी मजला , का ओढलीस संयम रेष ?
No comments:
Post a Comment