माझे मजला छळत राहते , अबोल क्रंदन मौनाचे
संदर्भांचे माग जिव्हारी , पुसट शोधतो स्वप्नांचे
असे स्वातीचे थेंब कोणते , जगता जगता निसटून जावे
मनात नाजूक कोष विणावे , अन कोठे जगण्यात झूरावे
अशाच वेळी कसे उमगले , हे अडणारे कोडे
चौकटीतच गच्च बसवले , जगणे...चौकटीला मोडॆ
चेहर्यावरती हसून थोडे , आनंदाची वाटावी गाणी
काही स्वप्ने भिरभिरणारी , हळूच अलगद कवेत घ्यावी
रंगाचे फटकारे ओढून , रंगवावे रंगांना केंव्हा
पाण्याला पाजावे पाणी , खळखळत्या ओढ्याचे जेंव्हा
प्राजक्ताचे सडे सभोवती , फुले तुजवरी उधळावी
तुझीया कुरळ्या केसांमध्ये , जागोजागी माळावी
झोकून द्यावे स्वत: स्वत:ला , मुक्त मोकळ्या अवकाशी
साकारावे गुज मनीचे , जपून ठेविले हृदयाशी
कळली मजला थोडी आहे , आयुष्याची परिभाषा
पुन्हा ओढल्या हाताने या , हातावरती नवरेषा
- समीर पु. नाईक
नेहमीप्रमाणे मस्तच ....
ReplyDelete>>>कळली मजला थोडी आहे , आयुष्याची परिभाषा
पुन्हा ओढल्या हाताने या , हातावरती नवरेषा
हे खूप आवडलं.
मनापासून धन्स देवेंद्रा...! :)
ReplyDeleteमस्त आहे रे कविता ...
ReplyDeleteधन्यवाद अनामिक......! :)
ReplyDeleteनाव तरी टाकायचे ....... प्च !
khoop chaan... :)
ReplyDeleteThanks Anagha! :) baryach diwasanni aalis.... !
ReplyDeleteछान आहे कविता!
ReplyDeleteमनापासून धन्यवाद मनाली ! :)
ReplyDeleteब्लॉगवर सहर्ष स्वागत ! :D